projekt plakatu Mariusz GRZEGORZEK, zdjęcia Greg Noo-Wak
reżyseria Anna AUGUSTYNOWICZ
przekład Jacek St. BURAS
scenografia Waldemar ZAWODZIŃSKI
kostiumy Wanda KOWALSKA
reżyseria światła Krzysztof SENDKE
asystent scenografa Ryszard WARCHOLIŃSKI
inspicjent, sufler Marta BARASZKIEWICZ
O B S A D A
Franciszka Joanna MATUSZAK (Teatr Współczesny w Szczecinie)
Lina Agnieszka WIĘDŁOCHA
Anna Beata ZYGARLICKA (Teatr Współczesny w Szczecinie)
Albert Arkadiusz BUSZKO (Teatr Współczesny w Szczecinie)
Manfred Przemysław KOZŁOWSKI
Tomek Marcin ŁUCZAK
spektakl przygotowany w koprodukcji
z TEATREM WSPÓŁCZESNYM W SZCZECINIE.
Młody austriacki dramatopisarz, reżyser i aktor, Volker Schmidt, diagnozuje kryzys rodziny, który sprzyja uczuciom osamotnienia i utraty bezpieczeństwa, wypacza obraz świata wprowadzając wrażenie bezładu i dysharmonii. Autor zwraca uwagę na powierzchowność kontaktów międzyludzkich i instrumentalne traktowanie siebie nawzajem, co w rezultacie skutkuje poczuciem bezsensu i utraty celu życia. W bogatym społeczeństwie postindustrialnym, gdzie materialne potrzeby są zaspokojone, żyje się wygodnie, tyle że w uczuciowej pustce.
Od lat trwa małżeński kryzys związku Anny i Manfreda. Kobieta, nękana poczuciem winy za śmierć syna, coraz głębiej pogrąża się w depresji; mężczyzna, wzięty ginekolog, nie stroni od romansów z pacjentkami. W atmosferze narastającej obcości i hipokryzji rodziców dorasta kilkunastoletnia Lina. Na tej samej ulicy mieszka Franciszka, atrakcyjna rozwódka, matka 15 letniego Tomka, którego wychowuje „po partnersku”, nie ukrywając przed chłopcem zawirowań związanych z kolejnymi mężczyznami jej życia. Przedwcześnie dojrzały nastolatek ma obsesję śmierci, nie stroni od ekstremalnych doświadczeń, nawet gdy trącą perwersją. Jest jeszcze Albert, pożeracz damskich serc, obecnie zauroczony Franciszką, do niedawna kochanką Manfreda. W gronie tych sześciorga postaci zapętla się akcja i narasta konflikt. Czy zwyczajowa ucieczka rowerem w plener przyniesie ukojenie i pomoże rozwiązać nabrzmiałe problemy?
prapremiera na SCENIE KAMERALNEJ 07 marca 2009 r.
czas trwania spektaklu: 100 minut
STATUETKA WOJCIECHA dla aktorów spektaklu ROWERZYŚCI za grę zespołową przyznana na 49. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych
ZŁOTA MASKA dla Waldemara Zawodzińskiego za scenografię
NAGRODA za reżyserię dla Anny Augustynowicz na Festiwalu Dramaturgii Współczesnej "Rzeczywistość przedstawiona" w Zabrzu
NAGRODA AKTORSKA dla Marcina Łuczaka za rolę Tomka przyznana na 49. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych
WYRÓŻNIENIE dla Marcina Łuczaka na Festiwalu Dramaturgii Współczesnej "Rzeczywistość przedstawiona" w Zabrzu
WYRÓŻNIENIE dla Młodego Aktora dla Agnieszki Więdłochy na Festiwalu Dramaturgii Współczesnej "Rzeczywistość przedstawiona"
w Zabrzu
NAGRODA AKTORSKA dla Agnieszki Więdłochy za rolę Liny przyznana na 49. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych
NAGRODA AKTORSKA dla Beaty Zygarlickiej za rolę Anny przyznana na 49. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych
NAGRODA AKTORSKA dla Beaty Zygarlickiej na Festiwalu Dramaturgii Współczesnej "Rzeczywistość przedstawiona"
NAGRODA AKTORSKA dla Arkadiusza Buszko za rolę Alberta przyznana na 49. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych
..."Rowerzyści” to zarówno farsa z elementami komediowymi i błyskotliwymi dialogami, jak i spory kawałek dobrego kryminału. Sztukę cechuje tajemniczość, niedomówienia, nie brak odważnych posunięć. Spektakl jest przepełniony symbolami, a sam okazuje się być metaforą życia i teatru...
Agnieszka Dobrzaniecka, Dziennik Teatralny
...Wspaniała, wiarygodna praca wszystkich wykonawców ze szczególnym uwzględnieniem aktorstwa Beaty Zygarlickiej. (...) Annie Augustynowicz udało się wystawić widowisko niby o zachodnich bogaczach, a jednak o nas samych. Pulsujące prawdą trafnych spostrzeżeń o dzisiejszym świecie, w którym tak trudno dojść do porozumienia z drugim człowiekiem. A już szczególnie z samym sobą...
Janusz Kowalczyk, Rzeczpospolita
...Dzięki precyzyjnej, wynikającej z wnikliwej lektury reżyserii Anny Augustynowicz i korespondującej z nią scenografii Waldemara Zawodzińskiego, skrótowej, wspierającej aktorów i reżyserię, wykonawcy (połączone siły dwóch teatrów) grają ją jako okrutną opowieść o niedojrzałości i duchowym pustostanie...
Hubert Michalak, Nowa Siła Krytyczna
...reżyserka znakomicie wydobyła z tekstu absurd sytuacyjny i czarny humor...
Kamila Mścichowska, Teatr
...Spektakl ma dwa podstawowe atuty: reżyserka z maksymalną koncentracją i wnikliwością czyta tekst, który precyzyjnie przekłada na język sceny, zaś Beata Zygarlicka imponuje perfekcyjnym aktorstwem...
Maciej Deuar, Kurier Szczeciński